Koniara czyli słów kilka o Jednorożcu

Jaki koń jest każdy widzi.
Za to nie każdy ma szansę zobaczyć konia z rogiem.
Ja nie tylko takie cudeńko widziałam, ale nawet wróciłam z nim pod pachą do domu.
Tak :)
Dostąpiłam zaszczytu  wypożyczenia Jednorożca. A przecież nawet dziecko wie, że jest to zwierzątko które pozwala się oglądać tylko ludziom dobrym. I ja mam to szczęście :)

Sam jednorożec jest śliczniutki. Sylwetki mu mógłby pozazdrościć niejeden "arab" z naszych polskich hodowli. Napięty i wypreżony jak struna, a przy tym pełen nonszalancji, jakby się w takiej pozie urodził.
Może jedynie, jak na konia oczywiście, ma zbyt kobiecy makijaż oka, ale kto wie czy nie taka uroda jednorożców.
No i przy tak spektakularnej grzywie, ogonek mogł być trochę bujniejszy.
Ale jak zwykle się czepiam.

Przyznam, że kiedy Pszczółka rzuciła mi to wyzwanie poczułam lekką konsternację a nawet obawy. W zwierzęcym temacie nie czuję się silna. Co innego złapać fajny kadr z sierściuszkiem, a zupełnie co innego sesja z różowym koniem.
  
Ale jak tylko jednorożec wylądował ze mną późnym wieczorem w łóżku (dodam że po wieczornej kąpieli) szufladka w głowie się odblokowała, a pomysły zaczęły zalewać mnie strumieniem. Problemem stał się jedynie odpowiedni strój dla Barbioszki.

Zaplanowałam sobie śliczną sesję na dworze. Słońce, trawka, jednorożec i kochająca go księżniczka Barbie. Plan prosty, nieskomplikowany, tylko brać aparat i robić fotki. A jednak.....
No pech ciał że akurat mój tydzień z Jednorożcem upłynął pod patronatem deszczu, śniegu, deszczu ze śniegiem, a nawet gradu. Za to słońca jak na lekarstwo.
Po drugie, tak się złożyło, że w tym tygodniu nie miałam ani godziny samotności, nawet dwudziestu minut. Jakiś obłęd.
Po trzecie, niecały kwadrans jaki udało mi się złapać w tej desperacji był tak wietrzny, że lalka dosłownie była zdmuchiwana z nóg.
I po czwarte, choć jednorożec jest nieziemsko śliczny, niezemsko stabilny w domowych warunkach, to na dworze, przy najmniejszych nierównościach padał jak muchy na mrozie.
Na szczęście kilka zdjęć udało się duetowi zrobić :), choć dla wszelkiego bezpieczeństwa wybrałam się nawet do miasta w poszukiwaniu starych pejzażowych kalendarzy. I w tej desperacji nie było już istotne jaki widoki miały mieć. Ogródek, łąka, park, jezioro, góry czy las. Byle było zielone w tle (oczywiście guzik znalazłam :/). 

Pszczółeczko moja Majuniu, te zdjęcia znów są zrobione specjalnie dla Ciebie :)

Celowo Księżniczka Barbie pozostałą w swojej oryginalnym fabrycznym body, tak żeby Maja nie miała wątpliwości że to jej laleczka.
Niestety nie posiadam fajnych bryczesów, a moje rurkowe jeansy za żadne skarby nie chciały się na gumowe nóżki wciągnąć. Zresztą Maja nie jest fanką spodni więc może to i lepiej.
Stanęło na stylu country :)
A ponieważ, jak już wspominałam, na dworze było strasznie zimni Księżniczka ubrała wełniany płaszczyk.

No i powiem szczerze.
Mam problem.
Rozochociłam się na konne sesje. Pomyślałam jak pięknie było zrobić sesję z jedną z moich panien (ze względu na większy wachlarz pozowania) na przykład w szesnastowiecznej sukni w ogromniaście długimi, rozszerzanymi rękawami. Zamarzyła mi się (z powodu tego wiatru podczas sesji) sesja w tiulowej przewiewnej, poszarpanej sukieneczce. Barbiocha na koniu a wokół niej wirujące kawałki sukienki. I nawet nie przeszkadza mi tej różowy kolor (o rogu nie wspomnę) konika :D

Niestety, od ręki nie mam żadnej z tych sukienek, nawet nie posiadam czegoś na podobieństwo. Nie wiem też, kiedy byłabym w stanie coś takiego uszyć.
No i wygląda na to że za czas jakiś przyjdzie mi zapukać do Pszczółkowych drzwi i prosić o jeszcze jedno wypożyczenie Jednorożca :)

P.S. Zastanawiałam się czy w sesji czarno-białej różowość Jednorożca można zamaskować. 
Nie da rady :P ;D Oko zawsze zdradzi Jednorożca